29.01.2016 
Redakcja 
Wspólnota Żywego Różańca w naszej Parafii istnieje od lutego 1986 roku. Pierwsze dwa Koła Żywego Różańca zostały założone przez Jadwigę Arkuszewską. Organizowanie kolejnych powierzono Bożenie Wojtaszek. Do 2001 roku zostało założonych 18 Kół Żywego Różańca, w tym dwa dziecięce i dwa młodzieżowe.
W początkowym okresie, przez wiele lat, gdy jeszcze nie było miejsca do spotkań, zazwyczaj raz w miesiącu spotykaliśmy się w domach i odmawialiśmy jedną część różańca. W tych spotkaniach często uczestniczył kapłan, dzięki czemu mieliśmy szansę bliżej się poznać i porozmawiać o najważniejszych potrzebach naszej parafii czy o sprawach związanych z wiarą.
Kiedy Ojciec Święty Jan Paweł II rozszerzył liczbę Tajemnic Różańcowych z 15 do 20 w 2007 roku, w naszych Kołach zostały zaktualizowane listy członków między innymi przez łączenie Kół, aby w ten sposób liczba osób modlących się Kołach wynosiła 20 osób. Aktualnie w naszej parafii jest 13 Kół Żywego Różańca.
13. dnia każdego miesiąca bierzemy udział we Mszy. św. o godzinie 18.00, modląc się w intencji członków Wspólnoty Żywego Różańca. Jest to dzień formacyjny dla wszystkich członków Żywego Różańca. Po Mszy św. uczestniczymy w Nabożeństwie Fatimskim i Procesji.
AKTUALNOŚCI
grudzień 2024
Spotkanie opłatkowe – 8 stycznia 2023
13 stycznia 2020 – homilia ks. Dariusz Kowalski
Pobożność Maryjna…
Spotkania zelatorów Żywego Różańca
Życie duchowe – rozważania Łukasz Kadziński (2018)
8 stycznia 2017 – Opłatek Wspólnoty Żywego Różańca
Jerycho różańcowe 10-12 października 2016 – Katechezy
3 stycznia 2016 r. – Spotkanie opłatkowe Wspólnoty Żywego Różańca
Jak modlić się na różańcu?
Jak dobrze odmawiać różaniec?
Jan Paweł II w Liście Apostolskim Rosarium Virginis Mariae nie tylko obdarzył Kościół pogłębioną i oryginalną teologią modlitwy różańcowej, nie tylko podniósł ją do rangi zbawczej kontemplacji tajemnic ziemskiego życia Jezusa, ale jako Pasterz ludu Bożego dużo miejsca poświęcił praktyce odmawiania Różańca.
Jak trzeba odmawiać Różaniec, żeby zasługiwał on na miano zbawczej kontemplacji? Idąc za Pawłem VI (MC 47; RVM 12), należy zdecydowanie stwierdzić, że przez „brak kontemplacji, Różaniec upodabnia się do ciała bez duszy i zachodzi niebezpieczeństwo, że odmawianie stanie się bezmyślnym powtarzaniem formuł oraz, że będzie w sprzeczności z upomnieniem Chrystusa” …(Mt 6, 7). „Ciało bez duszy” – to trup. Różaniec bez kontemplacji może być takim trupem i stać w sprzeczności z napomnieniami Jezusa. Są to bardzo mocne słowa. Ciśnie się na myśl stare porzekadło łacińskie: Corruptio optiumi pessima. Przepiękna modlitwa może się zdegenerować i stać się przysłowiowym „klepaniem pacierzy”. Jest więc niezwykle ważna jakość odmawiania tej modlitwy. Ojciec Święty daje konkretne wskazówki jak modlić się na różańcu, by była to prawdziwa kontemplacja oblicza Jezusa. Stanowczo za mało mówi się o tym do wiernych.
Pierwsza rada Papieża – zapowiedź tajemnicy z życia Jezusa. Tej zapowiedzi może towarzyszyć ukazanie ikony zapowiadanego misterium życia Jezusa. Jest to jakby odsłonięcie sceny, w którą mamy się z natężeniem wpatrywać. Jest to gest ekumeniczny w stosunku do Kościoła Wschodniego. Z dowartościowaniem obrazu w modlitwie spotykamy się również w tradycji zachodniej. Św. Ignacy z Loyoli w Ćwiczeniach duchowych odwoływał się do obrazów, uważając je za znakomitą pomoc w koncentracji ducha ludzkiego na tajemnicy Jezusa. Korzystanie z obrazów odpowiada logice wcielenia. Bóg przyjął w Jezusie rysy ludzkie, dlatego Jezus mógł powiedzieć do Filipa: „Kto mnie widzi, widzi i Ojca” (J 14,9). Korzystanie z obrazów odpowiada mentalności współczesnego człowieka, wychowanego w kulturze obrazów. We współczesnej pedagogice żywe są nurty, które domagają się, żeby w wychowaniu młodego człowieka działać na wszystkie jego zmysły, a nie tylko na umysł. Ukazuje się współcześnie wiele pomocy, które można wykorzystać w modlitwie różańcowej. Równocześnie z pokazaniem ikony dokonuje się zwięzła zapowiedź tajemnicy. Zapowiedź ta może być połączona z bardzo zwięzłym komentarzem ikony, która powinna „przemówić” do modlącego się (RVM 29).
Druga rada Ojca Świętego – słuchanie słowa Bożego połączone z milczeniem. Ikona działa na wzrok modlącego się, czytanie słowa Bożego – na słuch. Papież uzasadnia, dlaczego potrzebne jest czytanie Pisma Świętego. Dajemy w ten sposób biblijne podstawy medytacji i większą głębię. Należy więc po zapowiedzi odczytać fragment biblijny, który wprowadza w treść tajemnicy. Żadne ludzkie słowo nie jest tak skuteczne jak natchnione Słowo Boże. Trzeba tak słuchać jakby Słowo to było wypowiedziane dzisiaj i dla mnie. Nie można tego słowa Bożego traktować jak przywoływanie na pamięć pewnej informacji, ale jako mowę Bożą; inaczej mówiąc, chodzi o to żeby pozwolić mówić Bogu. Papież czyni tu wyraźną aluzję do Słowa Bożego w Liturgii. W czasie czytania słowa Bóg mówi do swego ludu. Dlatego kończąc czytanie dodajemy: „Oto Słowo Boże!”. W czasie większych uroczystości wspólnotowych, można dodać krótki komentarz. Po proklamacji Słowa i po ewentualnym komentarzu jest czas na zatrzymanie się i skupienie na tajemnicy, zanim rozpocznie się modlitwę ustną. Powinno się to dokonywać w głębokim milczeniu. „Słuchanie bowiem i medytacja karmią się milczeniem” (RVM 31; por. NMI 20). Ojciec Święty wyraźnie odwołuje się tu do Liturgii: „Tak jak w Liturgii zaleca się chwile milczenia, tak również przy odmawianiu Różańca” (RVM 31). W ten sposób Jan Paweł II nie tylko teologicznie, ale również praktycznie zbliżył Różaniec do świętej Liturgii. Przy takim sposobie odmawiania Różańca każda tajemnica jest jakby małą liturgią słowa. Kto tak będzie odmawiał Różaniec, ten nie popadnie w „klepanie pacierzy”. http://www.niedziela.pl/artykul/21185/nd/Jak-dobrze-odmawiac-rozaniec
Różaniec – miecz duchowy
A więc różaniec zajmuje ważne miejsce w życiu Kościoła i w życiu duchowym. Ma on pierwszeństwo wśród innych nabożeństw bo jest nabożeństwem bardzo łatwym i prostym, a przy tym wzniosłym i na wskroś katolickim. Cel jego jest wzniosły, bo jest nim uwielbienie Trójcy Świętej, rozszerzenie miłości Pana Jezusa i zadośćuczynienie za zniewagi wyrządzane Mu przez niewiernych i bezbożnych, uczczenie Bogarodzicy, uświetnienie Kościoła, nawrócenie grzeszników i zaznajomienie chrześcijan z tajemnicami ich religii. Stąd różaniec był i jest u dusz świętych w wielkiej czci, tak że „nie można nawet pomyśleć, aby ktoś prowadził życie duchowe, a nie odmawiał różańca”(F.W.Faber, Postęp w życiu duchownem, rozdz. 15). Św. Franciszek Salezy, biskup genewski, chociaż zmęczony całodzienną pracą i obarczony licznymi sprawami odmawiał zwykle w nocy część różańca. Gdy go raz jeden ze znajomych zachęcał, by po tak długiej pracy szedł na spoczynek, różaniec zaś odłożył na drugi dzień, odrzekł: „Mój przyjacielu, co dziś zrobić można, nie odkładajmy na jutro”. I nie tylko biskupi, kapłani, zakonnicy, zakonnice i pobożni prości ludzie odmawiają różaniec, ale także, królowie, jak Ludwik IX, Edward III, Zygmunt III, Jan III Sobieski, i inni, także wodzowie i mężowie stanu, jak Tilly, książę Eugeniusz, nasi hetmani, Irlandczyk O’Connel i inni; mistrzowie, jak Haydn, Gluck [L. Pasteur] i inni uczeni, jak niegdyś profesorowie Akademii Krakowskiej, Kopernik, Chevreuil i inni. Jak zaś Najświętszej Pannie miły jest różaniec, poznać można stąd, że w Lourdes objawiła się z różańcem w ręce (1858r.).
Św. J.S. Pelczar „Życie Duchowe”; t2
Wspólnota Żywego Różańca – 2013
1. Koło Różańcowe – Patron św. Józef
Zelatorka – Aniela Niziołek
2. Koło Różańcowe – Patronka Najświętsza Maryja Panna Fatimska
Zelatorka – Teresa Czerwińska
3. Koło Różańcowe – Patroni Święci Piotr i Paweł
Zelatorka – Janina Stąsiek
4. Koło Różańcowe – Patron św. Maksymilian Maria Kolbe
Zelatorka – Bożena Wojtaszek
5. Koło Różańcowe – Patron św. Ojciec Pio
Zelatorka – Budzyńska Halina
6. Koło Różańcowe – Patronka św. Teresa od Dzieciątka Jezus
Zelator – Stanisław Kopka
7. Koło Różańcowe – Patron św. Franciszek z Asyżu
Zelatorka – Zuzanna Boguradzka
8. Koło Różańcowe – Patronka św. Faustyna
Zelatorka – Jadwiga Gajownik
9. Koło Różańcowe – Patronka Matka Boża Ostrobramska
Zelatorka – Jadwiga Stefaniuk
10. Koło Różańcowe – Patron św. Jan Apostoł
Zelatorka – Maria Kamińska
11. Koło Różańcowe – Patron bł. Jerzy Popiełuszko
Zelatorka – Halina Węgrzyn
12. Koło Różańcowe – Patron Św. Jan Paweł II
Zelatorka- Ewa Budzanowska
13. Koło Różańcowe – Patronka Matka Boża Nieustającej Pomocy
Zelatorka – Anna Kierońska
_____________________________________
Przyjęcie dzieci do Żywego Różańca -2004 r.
13 stycznia 2020 – homilia ks. Dariusz Kowalski
Pobożność Maryjna…
Spotkania zelatorów Żywego Różańca
Życie duchowe – rozważania Łukasz Kadziński (2018)
8 stycznia 2017 – Opłatek Wspólnoty Żywego Różańca
Jerycho różańcowe 10-12 października 2016 – Katechezy
3 stycznia 2016 r. – Spotkanie opłatkowe Wspólnoty Żywego Różańca
Jak modlić się na różańcu?
Jak dobrze odmawiać różaniec?
Jan Paweł II w Liście Apostolskim Rosarium Virginis Mariae nie tylko obdarzył Kościół pogłębioną i oryginalną teologią modlitwy różańcowej, nie tylko podniósł ją do rangi zbawczej kontemplacji tajemnic ziemskiego życia Jezusa, ale jako Pasterz ludu Bożego dużo miejsca poświęcił praktyce odmawiania Różańca.
Jak trzeba odmawiać Różaniec, żeby zasługiwał on na miano zbawczej kontemplacji? Idąc za Pawłem VI (MC 47; RVM 12), należy zdecydowanie stwierdzić, że przez „brak kontemplacji, Różaniec upodabnia się do ciała bez duszy i zachodzi niebezpieczeństwo, że odmawianie stanie się bezmyślnym powtarzaniem formuł oraz, że będzie w sprzeczności z upomnieniem Chrystusa” …(Mt 6, 7). „Ciało bez duszy” – to trup. Różaniec bez kontemplacji może być takim trupem i stać w sprzeczności z napomnieniami Jezusa. Są to bardzo mocne słowa. Ciśnie się na myśl stare porzekadło łacińskie: Corruptio optiumi pessima. Przepiękna modlitwa może się zdegenerować i stać się przysłowiowym „klepaniem pacierzy”. Jest więc niezwykle ważna jakość odmawiania tej modlitwy. Ojciec Święty daje konkretne wskazówki jak modlić się na różańcu, by była to prawdziwa kontemplacja oblicza Jezusa. Stanowczo za mało mówi się o tym do wiernych.
Pierwsza rada Papieża – zapowiedź tajemnicy z życia Jezusa. Tej zapowiedzi może towarzyszyć ukazanie ikony zapowiadanego misterium życia Jezusa. Jest to jakby odsłonięcie sceny, w którą mamy się z natężeniem wpatrywać. Jest to gest ekumeniczny w stosunku do Kościoła Wschodniego. Z dowartościowaniem obrazu w modlitwie spotykamy się również w tradycji zachodniej. Św. Ignacy z Loyoli w Ćwiczeniach duchowych odwoływał się do obrazów, uważając je za znakomitą pomoc w koncentracji ducha ludzkiego na tajemnicy Jezusa. Korzystanie z obrazów odpowiada logice wcielenia. Bóg przyjął w Jezusie rysy ludzkie, dlatego Jezus mógł powiedzieć do Filipa: „Kto mnie widzi, widzi i Ojca” (J 14,9). Korzystanie z obrazów odpowiada mentalności współczesnego człowieka, wychowanego w kulturze obrazów. We współczesnej pedagogice żywe są nurty, które domagają się, żeby w wychowaniu młodego człowieka działać na wszystkie jego zmysły, a nie tylko na umysł. Ukazuje się współcześnie wiele pomocy, które można wykorzystać w modlitwie różańcowej. Równocześnie z pokazaniem ikony dokonuje się zwięzła zapowiedź tajemnicy. Zapowiedź ta może być połączona z bardzo zwięzłym komentarzem ikony, która powinna „przemówić” do modlącego się (RVM 29).
Druga rada Ojca Świętego – słuchanie słowa Bożego połączone z milczeniem. Ikona działa na wzrok modlącego się, czytanie słowa Bożego – na słuch. Papież uzasadnia, dlaczego potrzebne jest czytanie Pisma Świętego. Dajemy w ten sposób biblijne podstawy medytacji i większą głębię. Należy więc po zapowiedzi odczytać fragment biblijny, który wprowadza w treść tajemnicy. Żadne ludzkie słowo nie jest tak skuteczne jak natchnione Słowo Boże. Trzeba tak słuchać jakby Słowo to było wypowiedziane dzisiaj i dla mnie. Nie można tego słowa Bożego traktować jak przywoływanie na pamięć pewnej informacji, ale jako mowę Bożą; inaczej mówiąc, chodzi o to żeby pozwolić mówić Bogu. Papież czyni tu wyraźną aluzję do Słowa Bożego w Liturgii. W czasie czytania słowa Bóg mówi do swego ludu. Dlatego kończąc czytanie dodajemy: „Oto Słowo Boże!”. W czasie większych uroczystości wspólnotowych, można dodać krótki komentarz. Po proklamacji Słowa i po ewentualnym komentarzu jest czas na zatrzymanie się i skupienie na tajemnicy, zanim rozpocznie się modlitwę ustną. Powinno się to dokonywać w głębokim milczeniu. „Słuchanie bowiem i medytacja karmią się milczeniem” (RVM 31; por. NMI 20). Ojciec Święty wyraźnie odwołuje się tu do Liturgii: „Tak jak w Liturgii zaleca się chwile milczenia, tak również przy odmawianiu Różańca” (RVM 31). W ten sposób Jan Paweł II nie tylko teologicznie, ale również praktycznie zbliżył Różaniec do świętej Liturgii. Przy takim sposobie odmawiania Różańca każda tajemnica jest jakby małą liturgią słowa. Kto tak będzie odmawiał Różaniec, ten nie popadnie w „klepanie pacierzy”. http://www.niedziela.pl/artykul/21185/nd/Jak-dobrze-odmawiac-rozaniec
Różaniec – miecz duchowy
A więc różaniec zajmuje ważne miejsce w życiu Kościoła i w życiu duchowym. Ma on pierwszeństwo wśród innych nabożeństw bo jest nabożeństwem bardzo łatwym i prostym, a przy tym wzniosłym i na wskroś katolickim. Cel jego jest wzniosły, bo jest nim uwielbienie Trójcy Świętej, rozszerzenie miłości Pana Jezusa i zadośćuczynienie za zniewagi wyrządzane Mu przez niewiernych i bezbożnych, uczczenie Bogarodzicy, uświetnienie Kościoła, nawrócenie grzeszników i zaznajomienie chrześcijan z tajemnicami ich religii. Stąd różaniec był i jest u dusz świętych w wielkiej czci, tak że „nie można nawet pomyśleć, aby ktoś prowadził życie duchowe, a nie odmawiał różańca”(F.W.Faber, Postęp w życiu duchownem, rozdz. 15). Św. Franciszek Salezy, biskup genewski, chociaż zmęczony całodzienną pracą i obarczony licznymi sprawami odmawiał zwykle w nocy część różańca. Gdy go raz jeden ze znajomych zachęcał, by po tak długiej pracy szedł na spoczynek, różaniec zaś odłożył na drugi dzień, odrzekł: „Mój przyjacielu, co dziś zrobić można, nie odkładajmy na jutro”. I nie tylko biskupi, kapłani, zakonnicy, zakonnice i pobożni prości ludzie odmawiają różaniec, ale także, królowie, jak Ludwik IX, Edward III, Zygmunt III, Jan III Sobieski, i inni, także wodzowie i mężowie stanu, jak Tilly, książę Eugeniusz, nasi hetmani, Irlandczyk O’Connel i inni; mistrzowie, jak Haydn, Gluck [L. Pasteur] i inni uczeni, jak niegdyś profesorowie Akademii Krakowskiej, Kopernik, Chevreuil i inni. Jak zaś Najświętszej Pannie miły jest różaniec, poznać można stąd, że w Lourdes objawiła się z różańcem w ręce (1858r.).
Św. J.S. Pelczar „Życie Duchowe”; t2
Wspólnota Żywego Różańca – 2013
1. Koło Różańcowe – Patron św. Józef
Zelatorka – Aniela Niziołek
2. Koło Różańcowe – Patronka Najświętsza Maryja Panna Fatimska
Zelatorka – Teresa Czerwińska
3. Koło Różańcowe – Patroni Święci Piotr i Paweł
Zelatorka – Janina Stąsiek
4. Koło Różańcowe – Patron św. Maksymilian Maria Kolbe
Zelatorka – Bożena Wojtaszek
5. Koło Różańcowe – Patron św. Ojciec Pio
Zelatorka – Budzyńska Halina
6. Koło Różańcowe – Patronka św. Teresa od Dzieciątka Jezus
Zelator – Stanisław Kopka
7. Koło Różańcowe – Patron św. Franciszek z Asyżu
Zelatorka – Zuzanna Boguradzka
8. Koło Różańcowe – Patronka św. Faustyna
Zelatorka – Jadwiga Gajownik
9. Koło Różańcowe – Patronka Matka Boża Ostrobramska
Zelatorka – Jadwiga Stefaniuk
10. Koło Różańcowe – Patron św. Jan Apostoł
Zelatorka – Maria Kamińska
11. Koło Różańcowe – Patron bł. Jerzy Popiełuszko
Zelatorka – Halina Węgrzyn
12. Koło Różańcowe – Patron Św. Jan Paweł II
Zelatorka- Ewa Budzanowska
13. Koło Różańcowe – Patronka Matka Boża Nieustającej Pomocy
Zelatorka – Anna Kierońska
_____________________________________
Przyjęcie dzieci do Żywego Różańca -2004 r.
Działy: 
Hasła: 
